بررسی ارتباط سرمایه فرهنگی با انگیزه ورود به دانشگاه و عملکرد تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان

زمینه و هدف : سرمایه فرهنگی مجموعه ای از روابط، معلومات و امتیازات است که فرد، برای حفظ کردن یا به دست آوردن یک موقعیّت اجتماعی از آن استفاده می کند .سرمایه فرهنگی بدون کوشش شخصی کسب و به ارث برده نمی شود، کسب سرمایه فرهنگی کار طولانی، مداوم و پی گیر، یادگیری و فرهنگ پذیری را می طلبد. کسب سرمایه فرهنگی زمان می خواهد و به امکانات مالی و مادی نیاز دارد . هدف این پژوهش بررسی ارتباط سرمایه فرهنگی با انگیزه ورود به دانشگاه و عملکرد تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان است. روش بررسی:این پژوهش از نوع پیمایشی بوده است و بر روی دانشجویان دانشکده های پیراپزشکی،بهداشت،پرستاری و مامایی،پزشکی و دندانپزشکی انجام گرفته است.حجم نمونه معادل 359 نفر بوده و نمونه های تحقیق با روش سرشماری انتخاب شدند.داده های مورد نیاز به وسیله 2 پرسشنامه در میان دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان سنجیده شد.پرسشنامه اول ،پرسشنامه سرمایه فرهنگی چهار مقیاس درونی،عینی،نهادی و تعاملی را می سنجد و پرسشنامه دوم ،پرسشنامه انگیزه ورود به دانشگاه می باشد و داده ها با استفاده از آزمون اسپیرمن و کراس کالوالیس مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: 5/75 درصد نمونه ها زن و بیشترین قومیت فارس و ترکمن بودند.نتایج نشان داد که میانگین سرمایه فرهنگی در حیطه های درونی،عینی،نهادی وتعاملی به ترتیب93/2،58/2، 13/1، 18/3 بود. سرمایه فرهنگی تعاملی دانشجویان بیشترین امتیاز را داشت. انگیزه ورود 49 درصد دانشجویان خوب بود.عملکرد تحصیلی7/21 درصد دانشجویان بالاتر از 17(خیلی خوب) بود. بین سرمایه فرهنگی عینی و نهادی با انگیزه ورود و عملکرد تحصیلی ارتباط معناداری وجودنداشت و تنها ارتباط معنادار بین سرمایه فرهنگی درونی با عملکرد تحصیلی( 028/0p= ) و سرمایه فرهنگی تعاملی با انگیزه ورود(000 /0p=) و عملکرد تحصیلی (005 /0p=)وجود داشت. از بین چها ر نوع سرمایه فرهنگی تنها ارتباط معنادار بین سرمایه فرهنگی درونی به تفکیک دانشکده مشاهده شد (008 /0p=) و بین هر چهار نوع سرمایه فرهنگی با سطح سواد پدر و مادر ارتباط معنادار وجود داشت . نتیجه گیری: از کل مباحث مطرح شده می توان اینگونه نتیجه گیری نمود که با افزایش سرمایه فرهنگی درونی عملکرد تحصیلی دانشجویان افزایش می یابد و سرمایه فرهنگی تعاملی نقش موثری بر انگیزه ورود به دانشگاه و عملکرد تحصیلی داشت ولی سرمایه فرهنگی نهادی و عینی عامل مهم و تأثیر گذاری بر انگیزه ورود و عملکرد تحصیلی نمی باشند.